Τα δάκρυα του Γιαννιώτα δεν σβήνουν την τζίφρα του

Ακόμη κι αν το ρεπορτάζ της Live Sport για τα κλάματα του Γιαννιώτα μετά το κόψιμό του από τη συνέχεια της προετοιμασίας του Ολυμπιακού δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα (αν και δεν προκύπτει από πουθενά λόγος αμφισβήτησής του), είναι βέβαιο πως η ψυχολογική κατάσταση του νεαρού ποδοσφαιριστή έχει γνωρίσει πολύ καλύτερες μέρες από ετούτες τις τελευταίες.

Ωστόσο, η συγκεκριμένη εξέλιξη που οδήγησε στο ξέσπασμα και στην έκρηξη πίκρας από την πλευρά του παίκτη σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναπάντεχη.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Άλλωστε το σκηνικό σε ό,τι αφορά τη μεταγραφική δραστηριότητα των ερυθρολεύκων τα τελευταία χρόνια κι επακόλουθα της συμπεριφοράς τους απέναντι στα αποκτήματά τους είναι περίπου δεδομένα.

Η διαδρομή που ακολουθούν οι περισσότεροι από τους πιτσιρικάδες που ξεχωρίζουν στις λεγόμενες μικρομεσαίες ομάδες είναι σχεδόν απαράλλακτη. Με την απόδοσή τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον των μεγαλύτερων και με τον Ολυμπιακό να κατέχει δεσποτική (από κάθε άποψη) θέση στο σύστημα, ο Πειραιάς μοιάζει να αποτελεί τον πιο πιθανό προορισμό. Μόνο που ο σταθμός «Ρέντης» δεν είναι τερματικός, αλλά απλά μια στάση πριν ακολουθήσουν πολύ πιο κακοτράχαλοι και σαφώς λιγότερο δημοφιλείς ή γκλαμουράτοι στη συνέχεια.

Ποδοσφαιριστές όπως ο Γιαννιώτας (ο Αυλωνίτης, ο Γούτας, ο Μπέρτος, ο Κολοβός και σταματώ εδώ για να μείνει χώρος να γράψουμε και τίποτα άλλο) εκεί κοντά στα 20 χρόνια τους τίθενται αντιμέτωποι με την πρώτη πραγματικά σημαντική απόφαση της καριέρας τους. Όπως συμβαίνει με τους ιδιοκτήτες των ομάδων που ψάχνουν την καλύτερη δυνατή οικονομικά πρόταση, έτσι και οι αθλητές βλέπουν μπροστά τους ένα προσφερόμενο συμβόλαιο με μηδενικά που έρχονται ουσιαστικά να τους λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους.

Δύσκολα μπορεί κανείς να «κατηγορήσει» ένα παιδί που με την παρότρυνση ενδεχομένως της οικογένειας ή των ατζέντηδων θα αποφασίσει έναντι ενός σεβαστού ποσού να πάρει μια γεύση από το «Olympiacos» -κατά το «american»- dream. Όμως το ίδιο ισχύει και με όσα έπονται και ακολουθούν τέτοιες αποφάσεις. Πολύ δύσκολα θα σταθεί κάποιος με συμπάθεια πάνω από το αδιέξοδο στο οποίο οι ίδιοι οδήγησαν τους εαυτούς τους. Η σχεδόν μόνιμα παρουσία ενός ή δύο το πολύ Ελλήνων στην ενδεκάδα, ειδικά στα ευρωπαϊκά ματς, δηλαδή κατά κύριο λόγο του Φορτούνη και πιο περιστασιακά του Σιόβα, είναι αδιάψευστος μάρτυρας για το τι «παίζει». Θες επειδή οι απαιτήσεις σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός είναι αυξημένες σε σχέση με άλλες, θες επειδή ο κάθε προπονητής (ιδιαίτερα όταν αυτός είναι ξένος) θα στηρίξει τα δικά του παιδιά (π.χ Σεμπά ή Ερνάνι), το κλίμα γίνεται ασφυκτικό και δραματικά αφιλόξενο για τον Γιαννιώτα και τον κάθε Γιαννιώτα πριν ή μετά από αυτόν.

Για τον Ολυμπιακό και οποιονδήποτε άλλο σύλλογο ο κάθε ποδοσφαιριστής μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως αναλώσιμος, όμως το αντίθετο δεν ισχύει. Για εκείνον που κλωτσάει μπάλα δεν υπάρχουν αναλώσιμοι σύλλογοι και οι αστοχίες στις επιλογές είναι βέβαιο πως μελλοντικά αποτελούν εκείνη τη σιδερένια μπάλα που συνοδεύει τους φυλακισμένους στα καρτούν. Είναι βέβαιο πως αρκετοί παίκτες νιώθουν λίγο... Ντάλτον σπάζοντας πέτρες σε κάποια ιδιότυπη δανεική «φυλακή», αλλά στην τελική οι ίδιοι κατέληξαν εκεί καθώς ομολόγησαν κατά κάποιον τρόπο την... ενοχή τους τη στιγμή που έβαζαν την υπογραφή τους σ' εκείνο το συμβόλαιο γνωρίζοντας πολύ καλά όλες τις πτυχές και τις δυνητικές επιπτώσεις της πράξης τους.

Καθαρά ανθρώπινα, τα δάκρυα του Γιαννιώτα δεν γίνεται να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Δεν αρκούν όμως για να σβήσουν την τζίφρα του στο κομμάτι χαρτί που καθόρισε το μέλλον του και στέκεται τώρα εμπόδιο στην πιο σημαντική για την εξέλιξή της φάση της καριέρας του.